's Middags de stad in: hoe ziet het centrum Windhoek er uit. Daarvoor hadden we bij aankomst immers weinig tijd uitgetrokken. Wel, die beroemde kerk, nog een protserig gebouw met standbeeld om de onafhankelijkheid te vieren, nog enkele oudere gebouwen van historisch belang en verder vooral winkelcentra.
Hier wat foto's.
De kerk:
+Ht.jpg)
Openbare kunst, jawel. Gemaakt van een ooit ergens in het land neergestorte meteoriet:
Gewoon wat straatbeeld.
En let op de straatnamen:
Een eh, opvallend gebouw ter ere van zoveel jaar onafhankelijkheid, met ervoor een standbeeld van Sam Nujoma, het Independence Memorial Museum:
Op weg maar het hotel werd Hettie belaagd door twee jongelieden, waarvan een met mes, die vanuit een auto op haar afsprongen en haar tasje wilden. Maar kennelijk hadden ze mij (even achtergebleven om een foto te maken) over het hoofd gezien en Hettie hield haar tasje (met paspoort en kaartjes) stevig vast en schreeuwde. Ik rende er op af, de twee belagers sprongen in de auto en scheurden weg. Hettie had een bult, want was hard met haar hoofd tegen de stoeprand gekomen, en schrammen, maar had haar tasje nog.
Commentaar gastvrouw Vondelhof: ja, komt helaas vaker voor. Beter alles van waarde in het hotel laten voor je de stad in gaat.
O.k., in Amsterdam vindt ook tasjesroof plaats, maar dit betekent dat Windhoek niet meer de veilige stad is zoals die in reisgidsen wordt beschreven.
Detail: na afloop kwam nog een (zwarte) man op ons af die alles had gezien en een foto had genomen, helaas niet helemaal gelukt. Bleek een attente toerist uit Botswana...
's Avonds verstuurde Hettie haar
' 7e en laatste bericht.
Hèhè, 'We hebben t overleefd en zijn toe aan de terugreis.' (6e bericht)
Dachten we veilig in Windhoek te zijn aangekomen, ben ik net tijdens de stadswandeling aangevallen met poging tot beroving.... Herman ging ff een foto maken van t Goethe-instituut...was nog geen stap opzij of ik werd op de schouder getikt en aangevallen. Niemand verder in de buurt....
Geen paniek, ik heb alles nog. Plus bult en schrammen en tasje toegetakeld door een mes! Als trofee een leren petje, veroverd op de dieven, die er met de auto als een haas vandoor gingen toen Herman in actie kwam.
Na reconstructie van het gebeuren heb ik toch wel mazzel gehad: ik schreeuwde en klemde mijn tas stevig vast, die gek had blijkbaar al gestoken, ging allemaal razendsnel! Een aardige man uit Botswana kwam later op ons af en had een foto gemaakt, maar hij was te ver op afstand om het kentekennummer te zien. Windhoek is nice from the outside, but has an ugly inside! was zijn commentaar.
Daarna terug naar ons guesthouse, bijkomen en heerlijk uit eten in Nice (Namibian institute for culinar education) Excellent, zeer beschaafd, wat een verschil met het straatleven. We hebben elkaar lopend naar t restaurant stevig vast gehouden en tasje thuis gelaten....
Maar om wat vrolijker verder te gaan: Terug in Namibië 2 dagen gekampeerd in Kalahari Bush Break, 1e nacht helemaal alleen met ons 2en. Eindeloos naar de melkweg gekeken en vuurtje gestookt, na een heerlijke ecodouche met warm water (door een gestookt vuurtje onder een waterton) onder de sterrenhemel!!! Volgende ochtend een trail gelopen met verrassend veel dieren onderweg. Heerlijk gerelaxed. In de woestijn, bijkomen van alle avonturen en de auto al een beetje fatsoeneren..
Nog 'n 4x4-drive gedaan en lekker blasé, alwéér van die hobbelpaden... en heel veel stenen. Herman keek ook moeilijk voor een zeer mul stukje rivierloop, maar trok de auto er toch mooi doorheen. Evengoed blij verrast door o.a. de vier parmantige struisvogeldames die ons pad overstaken. (Op de een of andere manier denk ik dat het dames waren.) Gelukkig geen lekke band.
's Avonds hoorden we in de verte vrachtwagens naar de grens rijden - het leken net vliegtuigen. 's Nachts een oorverdovende stilte.
Blij met asfalt reden we vandaag de laatste 300 km van onze tocht. Onderweg de warthogs, waarvoor we steeds werden gewaarschuwd door verkeersborden. Links en rechts eindeloos droge bosjes en vlakbij het vliegveld nog een troep bavianen die de weg overstak. Dat was 't... Tot ziens in NL.
Die ene dag moet lukken morgen! '
Even bijkomen van de klap:
