Woensdag 21 mei 2014: van Moremi naar Maun

Na ontbijt, opnieuw samen met Anne en Domique...

 

... en onderweg nog een olifant...



... nu echt vertrek naar Maun, met medewerker Oscar als lifter en Dominique en Anne als volgers. Sedia Hotel, sjieke entree, leuke en goedkope kampeerplekken.
En wifi!
Dus stuurde Hettie haar zesde bericht:

'Wat is spannender dan 1x vastzitten in de Okavanga-delta? Juist, hoe dom kun je zijn... maar ook : wat is echt belangrijk en hoe relativerend is 't en wat brengt het..
Maar eerst 't begin...

Moremi wildpark is echt wel wild! De weg erheen was nog wasbord en na de veterinaire slagboom/check zagen we meteen al olifanten...
Onderweg nog extra hout gekocht om vuur te kunnen maken, je weet maar nooit! Gelukkig heeft Herman inmiddels ervaring in mulle zandsporen en dat was meteen nodig na de toegangsgate.
Het was zo'n 48 km naar ons kamp en we waren zo gewaarschuwd niet uit de auto te stappen dat we zelfs de picknick in de auto deden. We zagen weinig spectaculairs, maar de rit was al spannend genoeg. In het kamp aangekomen bleken we een (ruime) plek te delen met 2 Zwitsers, die Botswana-adept zijn. Dat was inspirerend en informatief: we bleken GPS-coordinaten te kunnen invoeren. Na een heerlijke douche bleek bij terugkomst een olifant door 't kamp te banjeren, gelukkig bij de volgende boom, maar toch.

Volgende ochtend bleken we nog niet alles te hebben meegemaakt op ons Afrika-reis: lekke band. I.p.v. een vroege game-drive een van de reservebanden eronder. Ook hierbij kwam de hulp van onze buren goed van pas: jarenlange ervaring en net zo'n auto! ('Iedere reis een lekke band.')
1 uur later op pad en meteen een prachtige geelbekooievaar in beeld! Het was goed vogelen, toch nog nieuwe soorten, ondanks alles wat we al gezien hebben.
Erg de moeite van een rondje jeepen waard, vooral toen ineens een kudde van 11 olifanten ons pad kruiste. Later bij een afslag naar wat bosjes bleken we midden in een kudde terecht te zijn gekomen, weer 8 stuks, ook met kleintjes. Geduldig wachten tot het pad weer vrij was. Bij een volgend poeltje opnieuw olifant met jong, en daarbij kreeg Herman ineens haast om weg te komen toen moeder met flapperende oren op ons af kwam.
Nu zit ik nog bij te komen in ons kampje na een omelet met spek, gelukkig nog steeds zonder bavianen, dus in alle rust. Een eekhoorntje zit me aan te kijken en onder een boom scharrelt met veel lawaai een korhoen met jong.
Nog 2 dagen wildernis, dan de lange terugreis aanvaarden...

Xacanaxa kamp bracht nog een prachtige kampeerplek met als uitstap een tochtje op het dak van een boot bij sunset. 's Nacht nijlpaarden geluiden: hoehoehi, hoehoehi...De terugtocht langs een mooie route: nog wat wild onderweg..
Na een uur liepen we vast, in een onder water gelopen spoor en we strandden achter een andere 4wheel drive, die achtergelaten bleek. O.k., de redding zou wel komen, dachten we aanvankelijk nog. Inmiddels ervaren krikten we de auto omhoog zodat het water niet voortdurend in de uitlaat liep, motor draaiende houden. Herman verzon ontsnappingsroutes en we probeerden op onszelf er uit te komen, lukte niet..nieuwe poging....Relaxen, mijn boek lezen, helaas werd Tirza alsmaar beklemmender..
We besloten na 5 uur wachten niet meer te gaan lopen: levensgevaarlijk bij de auto weg te gaan! We maakten ons op voor een overnachting in het water. Tegen het eind van de middag hoorden we geluid van een auto die niet echt dichterbij kwam..toeteren, s.o.s. En.. uiteindelijk stemmen: wat een geluk, we waren ontdekt! Het bleken de andere 2 pechvogels te zijn: Dominique en Anne, die de nacht daarvoor in hun gestrande auto hadden overnacht en vandaag uit pure wanhoop waren gaan lopen, zo'n 30 km voor dat zij hulp vonden. Krokodillen, luipaarden en olifanten waren ze tegen gekomen, ze hebben 't overleefd. Ze werden vergezeld door 3 Botswanezen, die in kamp "de 3e brug" beheerders waren. Hun auto stond met een gebroken wiel ergens onderweg,  Het lukte hen onze 2 auto's uit het moeras te rijden, spectaculair... Wat een opluchting!... en bij zonsondergang waren we terug in ons eerste kamp. Het was inmiddels zo donker dat we de ons toegewezen kampeerplek bijna niet meer konden vinden, maar een kampvuur, een gezamenlijke maattijd en glas wijn met deze Fransen maakte veel goed. Wat een mazzel gehad!
Zij hadden nog een goede tip voor ons: met een vliegtuigje boven de delta vliegen!

Na 3 uur hobbelen in de auto, weg uit de wildernis, aangekomen op onze kampeerplaats bij het luxe hotel Sedia, hebben we dat meteen in Maun geboekt. Maar.. hoe dom kun je zijn, alweer de tijd verkeerd ingeschat: na een heerlijke duik in 't zwembad bedachten we ineens dat wij nog steeds in Namibische tijd leefden, oftewel we missen onze vlucht.
In allerijl naar 't vliegveld en ook daar gelukkig dezelfde reactie als eerder, no problem, you are late, but not too late. We waren de enige passagiers in het kleine cessna'tje. Het was geweldig, erg mooi van bovenaf te zien hoe het licht, het land, het water en de dieren daarin rondlopen...

Nu schrijf ik, in een uitgestorven bar bij het zwembad. Herman is een sigaar halen..
Tijd om dit bericht te versturen.
We leven nog, hebben t overleefd en zijn toe aan de terugreis.
Wat zal de reis nu nog brengen? Wordt vervolgd...'

Om 16.00 Botswaanse tijd (voor ons nog steeds 15.00...) dus die vlucht boeven de delta met Shakawe Air, speciale aanbieding (slechts 1440 pula's, zo'n 120 euro) en dat was de tip van Anne en Dominique.
Ging bijna mis door ons leven in Namibische tijd... De enige keer deze vakantie dat ik echt gescheurd heb met de auto. Nog geboft dat er geen snelheidscontrole was.

Hier de foto's: