Vrijdag 2 mei 2014: naar de zeeleeuwen en Brandberg White Lade Lodge

De zeeleeuwen

Door naar de zeeleeuwenkolonie bij Cape Cross.
Wíj vonden dat de moeite waard.
Duizenden zeeleeuwen bijeen, jong en oud. De geur! De geluiden! Een filmpje...

 

Voor de liefhebbers: nog twee films van zeeleeuwen in zee: hier en hier.

Daarna koffie met taart in Lodge Cape Cross. Wifi!




Hettie stuurde vanaf dit terras haar tweede bericht:
'Kamperen op t strand, zonsondergang...aan de Skeleton Coast.
Om half 5 een plek gevonden, daktent staat in een tel. Weer helemaal alleen met z'n tweeen. De zee, pardon oceaan....wat wild en fris, lekker.
Terug naar dag 1, prachtige route langs Spreetshoogte pas, ontdekkend of de GPS werkt.. Net voor 't donker binnen: een camping in de middle of nowhere, heel eenvoudig en effectief! We hebben nog net genoeg puf om de daktent op te zetten en onze aardappels op de barbeque van onze buren bij te schuiven. Echt out in Africa, glaasje wijn en sterrenhemel.
's Nachts vele geluiden en 's ochtends een haan ergens.. en dan na weer een plons in 't zwembadje van Gecko camping een eerste ontbijt, van allerlei ontdekken van onze kampeerbus. Alles nieuw en schoon, nog nooit zo'n uitgebreide uitrusting gehad.
Op naar de appeltaart in Solitaire om de groeten te doen aan Moose! (Bekend van het boek van Ton van der Lee.) We vinden zijn graf, op 18 jan. j.l overleden aan hartstilstand, 57 jr..
Leuk om de plek uit het boek nu met eigen ogen te zien. Wel prachtig veel vogels, een oase... geen wifi.
Door naar camping Sesriem, voor de beste plek, nr 28. Helaas al bezet, maar nr. 19 is ook prima, aan de buitenste rand, onder een grote boom, fantastisch uitzicht over de steppe, die hier al bijna woestijn is. Na een korte excursie naar de sesriemcanyon een mislukte barbeque... lamsvlees half gaar, hoe doen die Afrikanen dat toch, overal braai's. 's Ochtends om 4.45 uur op om naar zonsopgang in de woestijn van Sossusvlei te kijken. Eerst nog 60 km rijden over een asfaltweg in 't donker, dan met een open jeep de duinen in: spectaculair!! Blij dat we niet zelf gingen rijden, al hebben we 4x4, want heel zacht zand. Dan blijkt waarom we zo vroeg op moesten: meteen na zonsopgang is 't al snel heet. Op een duinrand omhoog, moon walking naar beneden, prachtige foto's van duinen, licht en dode bomen.. Ooit stroomde hier een rivier. Ook voordeel van zo vroeg vertrekken: nu komen de toeristenbussen. Op tijd weg, terug naar de camping. Onder onze boom hebben de sociable weavers (soort wevervogeltjes) er een zootje van gemaakt: de aardappels, restant van de barbeque, blijken een lekkernij voor de vogels. Wij dan maar eieren bakken om bij te komen, eigen pruttelpotje koffie, inpakken, douchen en op naar Walvisbaai. Via Solitaire, waar we nu een routineus trekkersgevoel bij hebben: hier waren we al en zo gaat t hier....
We halen Walvisbaai niet: goed dat Herman verder niet alles vooraf heeft geboekt. Er is een kampeerplaats op de kaart: Vogelfederberg. Dat blijkt een picknickspot, waar niemand is. Fantastische plek met overhangende rotsen, goed voor een prachtige zonsondergang, ja alweer... En dan blijkt de volgende dag dat we er goed aan gedaan hebben niet verder door te rijden. Vóór Walvisbaai is een vogelreservaat, waar we uitgebreid hebben gekeken.... Daarna door naar de lagoon, vanwaar mijn eerste bericht is gestuurd..
He he, voor 't eerst ff rust om te schrijven. Nog niet aan lezen toegekomen.. De golven beuken op het strand, in de verte de lichtjes van Henties Bay.
Wordt vervolgd...  '

Terug naar Henties Bay

 

... voor brandstof en inkopen, en inlichtingen bij de uitstekende toeristeninformatie, bijna direct rechts na de afslag. Hier nog een beeld van daar (bijna) tegenover.



Naar Brandberg White Lady Lodge

Vervolgens richting Uis / Brandberg, over een lange rechte weg, waarbij het landschap langzaam van woestijn in steppe (á la karoo) verandert.

 

In Uis dook Hettie nog even de supermarkt in. Ik nam de eerste twee Himba's waar, twee jonge vrouwen met roodbruine blote borsten en in kort rokje en sieraden, de een belde met een mobieltje. Ze vielen wel op tussen de overige mensen. Helaas had ik mijn mobieltje niet paraat, foto maken niet gelukt.

Na overleg besloten we de nodige kilometers over te hebben voor de Brandberg White Lade Lodge, zo'n half uur rijden vanaf de hoofdweg, en dat bleek wat ons betreft een goed besluit. Mooie, ruime plekken, geen lawaai, lodge met een zwembad waarvan we meteen gebruik maakten.

 

's Avonds nog wat lezen - met lichtminnend gezelschap: